Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους
τα άδολα βόδια.
Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ' της ψυχής τ' απόβαθα
Χριστός γεννιέται!
Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες
στη γη σταλμένες.
Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ΄ αγγέλων στόματα
στον σκόρπιο αέρα
τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα
με την φλογέρα.
Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
ποιος δεν το ξέρει
των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
λάμπει το αστέρι.
Κι όποιος το βρει μες στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να φτάσει.
Γράψε ένα δικό σου παραμύθι με φόντο τις
γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Χρησιμοποίησε αν θες τα
ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις των εορτών αυτών, ή άσε ελεύθερα τα φτερά φαντασίας σου να σε οδηγήσουν!
Τέσσερις ομάδες, τέσσερις ιστορίες!
Ποια ομάδα θα νικήσει;
Η νικήτρια ιστορία θα παρουσιαστεί σε χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου!
Η Ποίηση σήμερα έχει πολύ σημαντικό ρόλο. Εκφράζει τα
συναισθήματα του ποιητή και των αναγνωστών του
Είναι ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας. υπάρχει και το κοινωνικό στοιχείο της Ποίησης
που στην εποχή μας είναι και το σπουδαιότερο. Ο ποιητής εμψυχώνει τον κόσμο στις δύσκολες αυτές
στιγμές που ζούμε, να του δώσει όραμα για ν’ αγωνιστεί και να απαιτήσει μια
καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο αύριο. Η Ποίηση παράγει
Πολιτισμό, εξημερώνει τον άνθρωπο, τον καλλιεργεί. Από την άλλη Πολιτισμός
χωρίς Ποίηση δεν νοείται, δεν υπήρξε πουθενά κάτι τέτοιο σ’ όλη τη γη στο διάβα
της Ιστορίας.
Ερώτηση 4
Κοντάκιολέγεται συνήθως το προοίμιο Εκκλησιαστικών
Ύμνων που εξ αυτού και μόνο ολόκληροι οι ύμνοι αυτοί χαρακτηρίζονται τελικά και
ως κοντάκια . Αποτελεί δε ιδιαίτερο είδος της εκκλησιαστικής ποίησης που
ιστορικά φέρεται να καλλιεργήθηκε περί τον 6ο - 7ο αιώνα .
Το όνομά του οφείλεται στο γεγονός ότι η χρήση του απέβλεπε ως «εισαγωγή» του θέματος του ύμνου που ακολουθούσε. Κάποιοι παράγουν (ετυμολογούν) το όνομα κοντάκιο από το περιορισμένο – σύντομο συνεπώς κοντό σε μήκος. Ενώ άλλοι δε, το όνομα κοντάκιο, το ετυμολογούν από το «κοντό» (= τράπεζα ψαλτηρίου) όπου οι ψάλτες άφηναν, ή συχνά ακουμπούσαν τα λειτουργικά κείμενα. Εξ αυτών ορθότερο φαίνεται μάλλον το πρώτο. Το κοντάκιο απαρτίζεται από μία και μόνο στροφή.
Παράδειγμα:Το γνωστό «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια ως λυτρωθείσα των δεινών,ευχαριστήρια αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε αλλ’ ως
έχουσα το κράτος απροσμάχητον εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω
σοι : χαίρε νύμφη ανύμφευτε. »….»
είναι το κοντάκιο του Ακάθιστου Ύμνου
Ο Κανόνας είναι σύστημα σύντομων τροπαρίων που διατάσσονται
σε εννιά στροφές τις Ωδές. Το πρώτο τροπάριο κάθε Ωδής λέγεται ειρμός και είναι
ποιητικό και μουσικό πρότυπο για τα τροπάρια που ακολουθούν.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 15 Νοεμβρίου 2014, ύστερα από αίτημα του ΕΚΑΒ, πραγματοποιήθηκε αεροδιακομιδή από ν. Σύρο με ελικόπτερο CH-47D (Chinook) της Αεροπορίας Στρατού, ενός άνδρα 48 ετών, με διαχωριστικό ανεύρυσμα θωρακοκοιλιακής αορτής.
Το αίτημα πραγματοποιήθηκε στις 01:18 και τελικά το ελικόπτερο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας στις 03:55, όπου έγινε η παραλαβή του ασθενούς.
Άλλη μία επιχείρηση διάσωσης, δύο αυτή τη φορά ανθρώπινων ζωών,
Κάποτε ο Δαβίδ ρώτησε τον Σιβά, που ήταν υπηρέτης του Σαούλ, εάν έχει απομείνει πια κανείς από την οικογένεια του Σαούλ, για να του δείξει την εύνοιά του. Ο Σιβά του είπε, ότι υπάρχει ακόμη ένας, ο Μεμφιβοσθέ, που είναι γιος του Ιωνάθαν και που είναι ανάπηρος στα πόδια. Συγκεκριμένα όταν είχε φτάσει η είδηση για το θάνατο του Σαούλ και του Ιωνάθαν, ο Μεμφιβοσθέ ήταν πέντε ετών. Τότε τον άρπαξε βιαστικά η παραμάνα του κι έφυγε. Μα ενώ έφευγε αυτός έπεσε κι έμεινε ανάπηρος.
Ο Δαβίδ έστειλε ανθρώπους στο σπίτι του Μαχίρ, όπου βρισκόταν ο Μεμφιβοσθέ και τον έφεραν στο παλάτι.
Όταν ο Μεμφιβοσθέ, ήρθε στο Δαβίδ, έσκυψε το κεφάλι του και προσκύνησε. Ο Δαβίδ τον καθησύχασε και του είπε, ότι για χάρη του Ιωνάθαν, του πατέρα του, θα του επιστρέψει όλα τα χωράφια που είχε ο Σαούλ, και ότι στο εξής θα τρώει πάντα στο βασιλικό τραπέζι.
Κατόπιν ο Δαβίδ έδωσε διαταγές να επιστραφεί στον Μεμφιβοσθέ η περιουσία του Σαούλ και ακόμη έδωσε διαταγή στον Σιβά, να φροντίσει με τους γιους του και με τους δούλους του, να καλλιεργούν τα κτήματα του Σαούλ και να δίνουν τα εισοδήματα στον Μεμφιβοσθέ.
Έτσι ο Μεμφιβοσθέ, μαζί με τον μικρό του γιο τον Μιχά, εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ και έτρωγε στο τραπέζι του Δαβίδ σαν ένας από τους γιους του(Β' Βασιλειών κεφ. 9).
Ο Δαβίδ ήταν τόσο καλός μουσικός που κλήθηκε στο παλάτι για να διασκεδάζει και να θεραπεύει το Σαούλ, επειδή το Πνεύμα του Κυρίου είχε πια φύγει από αυτόν και τον τυραννούσε ένα κακό πνεύμα σταλμένο από τον Κύριο.
Οι δούλοι του Σαούλ του έφεραν το Δαβίδ, που ο Κύριος ήταν μαζί του και ήξερε να παίζει μουσική, έτσι ώστε όταν ερχόταν το κακό πνεύμα, να παίζει μουσική και να γίνεται καλά.
Τότε ο Σαούλ έστειλε αγγελιοφόρους στον Ιεσσαί και ζήτησε το γιο του, το Δαβίδ. Ο Ιεσσαί πήρε ένα γαϊδούρι, το φόρτωσε με ψωμιά, ένα ασκί κρασί κι ένα κατσίκι και τα έστειλε με το Δαβίδ στο Σαούλ. Ο Δαβίδ παρουσιάστηκε στο Σαούλ και εκείνος τον συμπάθησε πολύ και τον έκανε οπλοφόρο του. Ο Δαβίδ έμεινε μαζί με το Σαούλ, γιατί είχε κερδίσει την εύνοια του. Έτσι, όποτε ερχόταν το κακό πνεύμα στο Σαούλ, ο Δαβίδ έπαιρνε στα χέρια του την άρπα κι έπαιζε και ο Σαούλ ανακουφιζόταν. Το κακό πνεύμα έφευγε από πάνω του και ηρεμούσε.
ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ έρχονται πάλι να πολεμήσουν εναντίον του Ισραήλ. Οι
τρεις μεγαλύτεροι αδελφοί του Δαβίδ είναι τώρα στο στρατό του Σαούλ.
Κάποια μέρα, λοιπόν, ο Ιεσσαί λέει στον Δαβίδ: “Πάρε λίγα σιτηρά και
ψωμιά και πήγαινέ τα στους αδελφούς σου. Δες αν είναι όλοι τους καλά”.
Όταν ο Δαβίδ φτάνει στο στρατόπεδο, τρέχει στη γραμμή της μάχης για
να βρει τους αδελφούς του. Ο Φιλισταίος γίγαντας Γολιάθ εμφανίζεται για
να γελοιοποιήσει τους Ισραηλίτες. Το κάνει αυτό κάθε πρωί και βράδυ εδώ
και 40 μέρες, φωνάζοντας: “Διαλέξτε έναν από τους άντρες σας για να με
πολεμήσει. Αν νικήσει και με σκοτώσει, θα γίνουμε εμείς δούλοι σας. Αλλά
αν νικήσω εγώ και τον σκοτώσω, θα γίνετε εσείς δούλοι μας. Σας προκαλώ
να διαλέξετε κάποιον να με πολεμήσει”.
Ο Δαβίδ ρωτάει μερικούς
στρατιώτες: “Τι θα κερδίσει ο άνθρωπος που θα σκοτώσει αυτόν τον
Φιλισταίο και θα ελευθερώσει τον Ισραήλ από αυτή την ντροπή;”
“Ο Σαούλ θα του δώσει πολλά πλούτη”, λέει ένας στρατιώτης. “Και θα του δώσει ακόμα και την ίδια του την κόρη για γυναίκα του”.
Όλοι οι Ισραηλίτες, όμως, φοβούνται τον Γολιάθ επειδή είναι πολύ
μεγαλόσωμος. Έχει ύψος 3 μέτρα περίπου και μαζί του βρίσκεται ένας άλλος
στρατιώτης που του μεταφέρει την ασπίδα.
Μερικοί στρατιώτες
πηγαίνουν και λένε στον Βασιλιά Σαούλ ότι ο Δαβίδ θέλει να πολεμήσει τον
Γολιάθ. Αλλά ο Σαούλ λέει στον Δαβίδ: “Δεν μπορείς να πολεμήσεις αυτόν
τον Φιλισταίο. Εσύ είσαι παιδί, ενώ εκείνος είναι στρατιώτης όλη του τη
ζωή”. Ο Δαβίδ απαντάει: “Εγώ σκότωσα μια αρκούδα και ένα λιοντάρι που
άρπαξαν τα πρόβατα του πατέρα μου. Το ίδιο θα γίνει και με τον
Φιλισταίο. Ο Θεός θα με βοηθήσει”. Έτσι λοιπόν, ο Σαούλ λέει:
“Πήγαινε, και ο Θεός να είναι μαζί σου”.
Ο Δαβίδ κατεβαίνει
σε ένα ποτάμι, παίρνει πέντε ομαλές πέτρες και τις βάζει στο σακίδιό
του. Μετά, παίρνει τη σφεντόνα του και πηγαίνει να συναντήσει το
γίγαντα. Όταν τον βλέπει ο Γολιάθ, δεν μπορεί να το πιστέψει. Νομίζει
ότι θα είναι πολύ εύκολο να σκοτώσει τον Δαβίδ.
“Έλα σε εμένα”, λέει ο Γολιάθ, “και θα δώσω το σώμα σου στα πουλιά
και στα ζώα να το φάνε”. Αλλά ο Δαβίδ απαντάει: “Εσύ έρχεσαι σε εμένα με
σπαθί, δόρυ και ακόντιο, αλλά εγώ έρχομαι σε εσένα με το όνομα του Θεού. Την ημέρα αυτή ο Κύριος θα σε παραδώσει στα χέρια μου και θα σε
πατάξω”.
Τότε ο Δαβίδ τρέχει προς το μέρος του Γολιάθ. Παίρνει
μια πέτρα από το σακίδιό του, τη βάζει στη σφεντόνα του και τη ρίχνει με
όλη του τη δύναμη. Η πέτρα πηγαίνει κατευθείαν στο κεφάλι του Γολιάθ,
και εκείνος πέφτει κάτω νεκρός! Όταν οι Φιλισταίοι βλέπουν ότι έπεσε ο
καλύτερός τους πολεμιστής, όλοι τρέχουν για να γλιτώσουν. Οι Ισραηλίτες
τούς κυνηγούν και κερδίζουν τη μάχη.
Ο Προφήτης Δαβίδ ήταν ο μικρότερος υιός του Ιεσσαί και καταγόταν από τη γνωστή σ όλο τον κόσμο πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Οι γονείς του ήταν πτωχοί και εκείνος εξασκούσε το επάγγελμα του βοσκού. σε πολύ νεαρή ηλικία χρίσθηκε κρυφά Βασιλιάς από τον προφήτη Σαμουήλ. για μικρό χρονικό διάστημα υπηρέτησε ως μουσικός στην αυλή του Βασιλέως Σαούλ. Κατόπιν έγινε αξιωματικός και νυμφεύθηκε τη θυγατέρα του Βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ στην αρχή τον αγαπούσε πολύ, αλλά αργότερα τον μίσησε φοβερά, γιατί τον θεώρησε σφετεριστή του θρόνου του.
Στο τέλος της ζωής του ο Δαβίδ δοκιμάστηκε σκληρά με την επανάσταση του υιού του Άβεσσαλώμ, ο όποιος σκότωσε τον αδελφό του Αμνών και ζητούσε να βασιλεύσει. το τέλος του Άβεσσαλώμ ήταν οικτρό και πικράθηκε φοβερά ο Δαβίδ Γι αυτό το γεγονός.
Ο Δαβίδ πέθανε σε ηλικία 70 ετών, αφού στο θρόνο του εγκατέστησε τον υιό του το Σολομώντα. στο Βασ. 2, 11 διαβάζουμε: Και αι ημέραι ας εβασίλευσεν Δαβίδ επί τον Ισραήλ, τεσσαράκοντα έτη· εν Χεβρών εβασίλευσε επτά έτη και εν Ιερουσαλήμ τριάκοντα τρία έτη. Ο τάφος του σωζόταν μέχρι τους Αποστολικούς χρόνους (Πραξ. Β, 29).
Ο Δαβίδ υπήρξε ο ενδοξότερος και αγαπητότερος μεταξύ όλων των επιφανών φυσιογνωμιών της Π. Διαθήκης. Υπήρξε δε τόσος ο σεβασμός και τόσο δέος προς το πρόσωπο του, ώστε το όνομα Δαβίδ δε δινόταν σε κανέναν.
Εκείνο που πρέπει ιδιαίτερα να επισημάνουμε για τον εκλεκτό αυτό άνδρα της Παλαιάς Διαθήκης είναι η βαθειά θρησκευτικότητα του σ όλη του τη ζωή. Είναι ο άνθρωπος της ταπεινώσεως και της βαθειάς μετανοίας. Είναι ο αγωνιστής κατά της αμαρτίας και ο άνθρωπος των πολλών δακρύων.
Αυτό το σπίτι βρίσκεται μέσα στα
βράχια, είναι σε μια απομονωμένη περιοχή με δύσκολη πρόσβαση. Έχει πρόσβαση
μόνο από ένα μικρό σοκάκι.
Έχει 2 μεγάλα υ/δ και άλλο ένα μικρότερο
που είναι κτισμένο μέσα βράχο. Είναι κατασκευασμένο από πέτρα και μπετόν,
είναι προσαρμοσμένο στον περιβάλλοντα χώρο. Η αρχιτεκτονική του αποτελεί ένα
συνδυασμό μεταξύ παραδοσιακού μοντέρνου στοιχείου. Έχει όλες τις ανέσεις για να
ζήσει ο άνθρωπος.
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός (1714 -
1779), γνωστός και ως Πατροκοσμάς, ήταν Ελληνορθόδοξος μοναχός. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Κώνστας, ενώ το επώνυμό
του παραμένει άγνωστο. Το 1961 ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίαςκαι εορτάζεται στις 24
Αυγούστου.
Γεννήθηκε στην Αιτωλία και όπως
αναφέρει ο ίδιος αόριστα "Η πατρίδα μου είναι Ελλάδα από το
Απόκουρον". Κατά τον βιογράφο και σύγχρονό του Νικόδημο Αγιορείτη γεννήθηκε στο
χωριό Μέγα Δένδρο Απόκουρου κοντά στο Θέρμο ενώ
κάποιοι μελετητές θεωρούν πιθανό το γειτονικό Ταξιάρχη. Ο πιθανός χρόνος
γέννησής του είναι το 1714 διότι ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πως πέθανε
σε ηλικία 65 ετών. Οι Παπακυριακού και Κώνστας την τοποθετούν στα 1700-1707.
Πιστεύεται από χριστιανούς ότι διέθετε προφητικές και θαυματουργικές ικανότητες.
Το κοσμικό του όνομα ήταν Κώνστας.
Μαθήτευσε στα διδασκαλεία της
Παρνασσίδας και της Ναυπακτίας πλάι σε ονομαστούς ιεροδιδασκάλους: τα
στοιχειώδη γράμματα τα έμαθε από τον ιεροδιάκονο Γεράσιμο Λύτσικα, ενώ γύρω στα
είκοσι, τα γραμματικά, δηλαδή την εγκύκλιο παιδεία την έλαβε από τον
ιεροδιάκονο Ανανια, ενώ δίδασκε συγχρόνως και ωςυποδιδάσκαλος Το 1749 πήγεστην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους (χερσόνησος του Άθω), όπου έκανε
σπουδές ανωτέρου επιπέδου στη θεολογία και τηφιλοσοφία. Εκεί υπήρξε μοναχός για δύο περίπου χρόνια
στη μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους.
Στα 1759 εγκατέλειψε το
μοναστήρι και με εντολή του Πατριάρχη Σεραφείμ ξεκίνησε τις περιοδείες
του στη Δυτική και Βόρεια Ελλάδα και την Ήπειρο προκειμένου να αντιμετωπίσει τον
αυξανόμενο τότε εξισλαμισμό των Χριστιανών. Παρακινούσε με θέρμη τους Ορθοδόξους Χριστιανούς να
ιδρύσουν σχολεία που θα διδάσκουν την ορθοδοξία. Το σχολείο αντιμετωπίζεται από
τον Κοσμά σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την προώθηση της ορθοδοξίας και η
εκπαίδευση σαν ένα εργαλείο κατήχησης στην ορθοδοξία. Εκτός από τη σημασία της Ελληνικής γλώσσας αναφέρεται συχνά και στο
"ποθούμενο" που ήταν η απελευθέρωση του γένους. Η αποδοχή του
κηρύγματός του συνδέεται με την αναβίωση των χιλιαστικών δοξασιών στα μέσα του
18ου αιώνα.Ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι η απόλυτη αφιλοχρηματία.
Έλεγε επί λέξει: «Δεν έχω άλλο ράσο από αυτό που φορώ».
Μέσα
σε 16 χρόνια ίδρυσε περίπου 200 σχολεία. Στις Διδαχές του παρότρυνε τους γονείς
να σπουδάζουν τα παιδιά τους Ελληνικά, τα οποία είναι η «γλώσσα της
Εκκλησίας».
