Εδώ θα βρεις επιπλέον υλικό από το μάθημά μας.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

7. Ψαλμοί : Ποιήματα αναζήτησης και έκφρασης της αληθινής ζωής ( ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΥ )

ερώτηση 3

Η Ποίηση σήμερα έχει πολύ σημαντικό ρόλο. Εκφράζει τα συναισθήματα του ποιητή και των αναγνωστών του


 Είναι ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας.  υπάρχει και το κοινωνικό στοιχείο της Ποίησης που στην εποχή μας είναι και το σπουδαιότερο. Ο ποιητής  εμψυχώνει τον κόσμο στις δύσκολες αυτές στιγμές που ζούμε, να του δώσει όραμα για ν’ αγωνιστεί και να απαιτήσει μια καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο αύριο. Η Ποίηση παράγει Πολιτισμό, εξημερώνει τον άνθρωπο, τον καλλιεργεί. Από την άλλη Πολιτισμός χωρίς Ποίηση δεν νοείται, δεν υπήρξε πουθενά κάτι τέτοιο σ’ όλη τη γη στο διάβα της Ιστορίας.

Ερώτηση 4

Κοντάκιο λέγεται συνήθως το προοίμιο Εκκλησιαστικών Ύμνων που εξ αυτού και μόνο ολόκληροι οι ύμνοι αυτοί χαρακτηρίζονται τελικά και ως κοντάκια . Αποτελεί δε ιδιαίτερο είδος της εκκλησιαστικής ποίησης που ιστορικά φέρεται να καλλιεργήθηκε περί τον 6ο - 7ο αιώνα .
Το όνομά του οφείλεται στο γεγονός ότι η χρήση του απέβλεπε ως «εισαγωγή» του θέματος του ύμνου που ακολουθούσε. Κάποιοι παράγουν (ετυμολογούν) το όνομα κοντάκιο από το περιορισμένο – σύντομο συνεπώς κοντό σε μήκος. Ενώ άλλοι δε, το όνομα κοντάκιο, το ετυμολογούν από το «κοντό» (= τράπεζα ψαλτηρίου) όπου οι ψάλτες άφηναν, ή συχνά ακουμπούσαν τα λειτουργικά κείμενα. Εξ αυτών ορθότερο φαίνεται μάλλον το πρώτο. Το κοντάκιο απαρτίζεται από μία και μόνο στροφή.
Παράδειγμα:Το γνωστό «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια ως λυτρωθείσα των δεινών,  ευχαριστήρια αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε  αλλ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι : χαίρε νύμφη ανύμφευτε. »….» είναι το κοντάκιο του Ακάθιστου Ύμνου

Ο Κανόνας είναι σύστημα σύντομων τροπαρίων που διατάσσονται σε εννιά στροφές τις Ωδές. Το πρώτο τροπάριο κάθε Ωδής λέγεται ειρμός και είναι ποιητικό και μουσικό πρότυπο για τα τροπάρια που ακολουθούν.



Εκπαιδευτική επίσκεψη σε μονάδα Αεροπορίας Στρατού



...
Αντιγράφουμε από την επίσημη ιστοσελίδα του ΓΕΣ:

  • Τις πρώτες πρωινές ώρες της 15 Νοεμβρίου 2014, ύστερα από αίτημα του  ΕΚΑΒ, πραγματοποιήθηκε αεροδιακομιδή από ν. Σύρο με ελικόπτερο CH-47D  (Chinook) της Αεροπορίας Στρατού, ενός άνδρα 48 ετών, με διαχωριστικό ανεύρυσμα θωρακοκοιλιακής αορτής.
Το αίτημα πραγματοποιήθηκε στις 01:18 και τελικά το ελικόπτερο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας στις 03:55, όπου έγινε η παραλαβή του ασθενούς.


Άλλη μία επιχείρηση διάσωσης, δύο αυτή τη φορά ανθρώπινων ζωών,

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Οι άγγελοι (από το Χρήστο Κυριαζή)

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Ο άγγελος, μᾶς παρηγορεῖ στίς θλίψεις, ἁπαλύνει τούς πόνους μας, συμπάσχει μαζί μας, χαίρεται τήν πνευματική μας πρόοδο.  Μᾶς προστατεύει ἀπό ὁρατούς καί ἀόρατους ἐχρθούς. Εἶναι μάλιστα τόσο δυνατός, ὥστε καί μόνος του μπορεῖ νά παραβληθεῖ μέ ὁλόκληρο στράτευμα καί πολυάνθρωπη παράταξη.


Ὁ μοναχός κι ὁ ἄγγελος. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»



Ὁ μακαριστός γέροντας Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιότης (†1959), προσπαθώντας νά στήρίξει ἕνα νέο μοναχό, πού τόν πολεμοῦσαν λογισμοί φυγῆς κι ἐπιστροφῆς στούς γονείς του, διηγήθηκε τό ἀκόλουθο θαυμαστό γεγονός:
 Λίγο πρίν ἔρθω ἐδῶ, στά Κατουνάκια, ἔκοιμήθη κάποιος μοναχός, ὑποτακτικός σ’ ἕνα τυφλό γέροντα. Ἄκουσε τί ἔγινε κάποτε μ’ αὐτόν: 

Μιά μέρα πέρασε ἀπό τό κελλί τους ἕνας κοσμικός.
 -Ἀπό ποῦ εἶσαι; ρώτησε ὁ μοναχός.
 Ἀπό τήν ἀπάντηση κατάλαβε πώς ἦταν χωριανός του, ἀλλά δέν τοῦ συστήθηκε.
 -Τί γίνεται ὁ τάδε; Ξαναρώτησε ὁ μοναχός, ἐννοώντας τόν πατέρα του.
 -Πέθανε, ἀπάντησε ὁ ξένος, κι ἄφησε τή γυναίκα καί τρία κορίτσια ὀρφανά στούς δρόμους. Εἴχανε κι ἕνα γιό, ἀλλ’ αὐτός εἶχε φύγει ἀπό χρόνια καί δέν ἤξεραν τί ἀπέγινε.
 Μόλις τ’ ἄκουσε ὁ μοναχός, σάν νά χτυπήθηκε ἀπό κεραυνό. Ἀμέσως ἄρχισαν νά τόν προσβάλλουν οἱ λογισμοί τῆς φυγῆς.
  Ὁ γέροντας δέν τοῦ ἔδωσε εὐλογία.  Τόν συμβούλεψε κλαίγοντας. Ἐκεῖνος ἐπέμενε.  Τελικά δέν μπόρεσε νά τόν μεταπείσει καί τόν ἄφησε στό θέλημά του.
 Ὁ ὑποτακτικός ἔφυγε. Ἀφοῦ βγῆκε ἀπό τό Ὄρος, κάθησε στή σκιά ἑνός δέντρου νά ξεκουραστεῖ. Ἐκεῖ καταφτάνει σέ λίγο ἱδρωμένος ἕνας ἄλλος μοναχός, καί κάθεται κοντά του.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Μια ιστορία από τον Δαβίδ: ΔΑΒΙΔ ΚΑΙ ΜΕΜΦΙΒΟΣΘΕ (από το Χρήστο Κυριαζή)

Κάποτε ο Δαβίδ ρώτησε τον Σιβά, που ήταν υπηρέτης του Σαούλ, εάν έχει απομείνει πια κανείς από την οικογένεια του Σαούλ, για να του δείξει την εύνοιά του. Ο Σιβά του είπε, ότι υπάρχει ακόμη ένας, ο Μεμφιβοσθέ, που είναι γιος του Ιωνάθαν και που είναι ανάπηρος στα πόδια. Συγκεκριμένα όταν είχε φτάσει η είδηση για το θάνατο του Σαούλ και του Ιωνάθαν, ο Μεμφιβοσθέ ήταν πέντε ετών. Τότε τον άρπαξε βιαστικά η παραμάνα του κι έφυγε. Μα ενώ έφευγε αυτός έπεσε κι έμεινε ανάπηρος.


Ο Δαβίδ έστειλε ανθρώπους στο σπίτι του Μαχίρ, όπου βρισκόταν ο Μεμφιβοσθέ και τον έφεραν στο παλάτι.

Όταν ο Μεμφιβοσθέ, ήρθε στο Δαβίδ, έσκυψε το κεφάλι του και προσκύνησε. Ο Δαβίδ τον καθησύχασε και του είπε, ότι για χάρη του Ιωνάθαν, του πατέρα του, θα του επιστρέψει όλα τα χωράφια που είχε ο Σαούλ, και ότι στο εξής θα τρώει πάντα στο βασιλικό τραπέζι.

Κατόπιν ο Δαβίδ έδωσε διαταγές να επιστραφεί στον Μεμφιβοσθέ η περιουσία του Σαούλ και ακόμη έδωσε διαταγή στον Σιβά, να φροντίσει με τους γιους του και με τους δούλους του, να καλλιεργούν τα κτήματα του Σαούλ και να δίνουν τα εισοδήματα στον Μεμφιβοσθέ.

Έτσι ο Μεμφιβοσθέ, μαζί με τον μικρό του γιο τον Μιχά, εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ και έτρωγε στο τραπέζι του Δαβίδ σαν ένας από τους γιους του(Β' Βασιλειών κεφ. 9).

Κλέφτες και αρματολοί

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Ο ΔΑΒΙΔ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ (Νεφέλη Σακελλία)


Ο Δαβίδ ήταν τόσο καλός μουσικός που κλήθηκε στο παλάτι για να διασκεδάζει και να θεραπεύει το Σαούλ, επειδή το Πνεύμα του Κυρίου είχε πια φύγει από αυτόν και τον τυραννούσε ένα κακό πνεύμα σταλμένο από τον Κύριο.

Οι δούλοι του Σαούλ του έφεραν το Δαβίδ, που ο Κύριος ήταν μαζί του και ήξερε να παίζει μουσική, έτσι ώστε όταν ερχόταν το κακό πνεύμα, να παίζει μουσική και να γίνεται καλά.
 

Τότε ο Σαούλ έστειλε αγγελιοφόρους στον Ιεσσαί και ζήτησε το γιο του, το Δαβίδ. Ο Ιεσσαί πήρε ένα γαϊδούρι, το φόρτωσε με ψωμιά, ένα ασκί κρασί κι ένα κατσίκι και τα έστειλε με το Δαβίδ στο Σαούλ.
Ο Δαβίδ παρουσιάστηκε στο Σαούλ και εκείνος τον συμπάθησε πολύ και τον έκανε οπλοφόρο του. Ο Δαβίδ έμεινε μαζί με το Σαούλ, γιατί είχε κερδίσει την εύνοια του. Έτσι, όποτε ερχόταν το κακό πνεύμα στο Σαούλ, ο Δαβίδ έπαιρνε στα χέρια του την άρπα κι έπαιζε και ο Σαούλ ανακουφιζόταν. Το κακό πνεύμα έφευγε από πάνω του και ηρεμούσε.

Ο Δαβίδ και ο Γολιάθ ( Δήμητρα Μελισσουργού)

ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ έρχονται πάλι να πολεμήσουν εναντίον του Ισραήλ. Οι τρεις μεγαλύτεροι αδελφοί του Δαβίδ είναι τώρα στο στρατό του Σαούλ. Κάποια μέρα, λοιπόν, ο Ιεσσαί λέει στον Δαβίδ: “Πάρε λίγα σιτηρά και ψωμιά και πήγαινέ τα στους αδελφούς σου. Δες αν είναι όλοι τους καλά”. 


Όταν ο Δαβίδ φτάνει στο στρατόπεδο, τρέχει στη γραμμή της μάχης για να βρει τους αδελφούς του. Ο Φιλισταίος γίγαντας Γολιάθ εμφανίζεται για να γελοιοποιήσει τους Ισραηλίτες. Το κάνει αυτό κάθε πρωί και βράδυ εδώ και 40 μέρες, φωνάζοντας: “Διαλέξτε έναν από τους άντρες σας για να με πολεμήσει. Αν νικήσει και με σκοτώσει, θα γίνουμε εμείς δούλοι σας. Αλλά αν νικήσω εγώ και τον σκοτώσω, θα γίνετε εσείς δούλοι μας. Σας προκαλώ να διαλέξετε κάποιον να με πολεμήσει”.
Ο Δαβίδ ρωτάει μερικούς στρατιώτες: “Τι θα κερδίσει ο άνθρωπος που θα σκοτώσει αυτόν τον Φιλισταίο και θα ελευθερώσει τον Ισραήλ από αυτή την ντροπή;”
“Ο Σαούλ θα του δώσει πολλά πλούτη”, λέει ένας στρατιώτης. “Και θα του δώσει ακόμα και την ίδια του την κόρη για γυναίκα του”.
Όλοι οι Ισραηλίτες, όμως, φοβούνται τον Γολιάθ επειδή είναι πολύ μεγαλόσωμος. Έχει ύψος 3 μέτρα περίπου και μαζί του βρίσκεται ένας άλλος στρατιώτης που του μεταφέρει την ασπίδα.
Μερικοί στρατιώτες πηγαίνουν και λένε στον Βασιλιά Σαούλ ότι ο Δαβίδ θέλει να πολεμήσει τον Γολιάθ. Αλλά ο Σαούλ λέει στον Δαβίδ: “Δεν μπορείς να πολεμήσεις αυτόν τον Φιλισταίο. Εσύ είσαι παιδί, ενώ εκείνος είναι στρατιώτης όλη του τη ζωή”. Ο Δαβίδ απαντάει: “Εγώ σκότωσα μια αρκούδα και ένα λιοντάρι που άρπαξαν τα πρόβατα του πατέρα μου. Το ίδιο θα γίνει και με τον Φιλισταίο. Ο Θεός θα με βοηθήσει”. Έτσι λοιπόν, ο Σαούλ λέει: “Πήγαινε, και ο Θεός να είναι μαζί σου”.
Ο Δαβίδ κατεβαίνει σε ένα ποτάμι, παίρνει πέντε ομαλές πέτρες και τις βάζει στο σακίδιό του. Μετά, παίρνει τη σφεντόνα του και πηγαίνει να συναντήσει το γίγαντα. Όταν τον βλέπει ο Γολιάθ, δεν μπορεί να το πιστέψει. Νομίζει ότι θα είναι πολύ εύκολο να σκοτώσει τον Δαβίδ. 


“Έλα σε εμένα”, λέει ο Γολιάθ, “και θα δώσω το σώμα σου στα πουλιά και στα ζώα να το φάνε”. Αλλά ο Δαβίδ απαντάει: “Εσύ έρχεσαι σε εμένα με σπαθί, δόρυ και ακόντιο, αλλά εγώ έρχομαι σε εσένα με το όνομα του Θεού. Την ημέρα αυτή ο Κύριος θα σε παραδώσει στα χέρια μου και θα σε πατάξω”.
Τότε ο Δαβίδ τρέχει προς το μέρος του Γολιάθ. Παίρνει μια πέτρα από το σακίδιό του, τη βάζει στη σφεντόνα του και τη ρίχνει με όλη του τη δύναμη. Η πέτρα πηγαίνει κατευθείαν στο κεφάλι του Γολιάθ, και εκείνος πέφτει κάτω νεκρός! Όταν οι Φιλισταίοι βλέπουν ότι έπεσε ο καλύτερός τους πολεμιστής, όλοι τρέχουν για να γλιτώσουν. Οι Ισραηλίτες τούς κυνηγούν και κερδίζουν τη μάχη.

Βίος του Προφητου Δαβίδ(Στεφανία Α.)


Βίος του Προφητου Δαβίδ


Ο Προφήτης Δαβίδ ήταν ο μικρότερος υιός του Ιεσσαί και καταγόταν από τη γνωστή σ όλο τον κόσμο πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Οι γονείς του ήταν πτωχοί και εκείνος εξασκούσε το επάγγελμα του βο­σκού. σε πολύ νεαρή ηλικία χρίσθηκε κρυφά Βασιλιάς από τον προφήτη Σαμουήλ. για μικρό χρονικό διάστη­μα υπηρέτησε ως μουσικός στην αυλή του Βασιλέως Σαούλ. Κατόπιν έγινε αξιωματικός και νυμφεύθηκε τη θυγατέρα του Βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ στην αρχή τον αγαπούσε πολύ, αλλά αργότερα τον μίσησε φοβερά, γιατί τον θεώρησε σφετεριστή του θρόνου του.

Στο τέλος της ζωής του ο Δαβίδ δοκιμάστηκε σκλη­ρά με την επανάσταση του υιού του Άβεσσαλώμ, ο όποιος σκότωσε τον αδελφό του Αμνών και ζητούσε να βασιλεύσει. το τέλος του Άβεσσαλώμ ήταν οικτρό και πικράθηκε φοβερά ο Δαβίδ Γι αυτό το γεγονός.

Ο Δαβίδ πέθανε σε ηλικία 70 ετών, αφού στο θρόνο του εγκατέστησε τον υιό του το Σολομώντα. στο Βασ. 2, 11 διαβάζουμε: Και αι ημέραι ας εβασίλευσεν Δαβίδ επί τον Ισραήλ, τεσσαράκοντα έτη· εν Χεβρών εβασίλευσε επτά έτη και εν Ιερουσαλήμ τριάκοντα τρία έτη. Ο τάφος του σωζόταν μέχρι τους Αποστολικούς χρόνους (Πραξ. Β, 29).

Ο Δαβίδ υπήρξε ο ενδοξότερος και αγαπητότερος μεταξύ όλων των επιφανών φυσιογνωμιών της Π. Δια­θήκης. Υπήρξε δε τόσος ο σεβασμός και τόσο δέος προς το πρόσωπο του, ώστε το όνομα Δαβίδ δε δινόταν σε κανέναν.

Εκείνο που πρέπει ιδιαίτερα να επισημάνουμε για τον εκλεκτό αυτό άνδρα της Παλαιάς Διαθήκης είναι η βαθειά θρησκευτικότητα του σ όλη του τη ζωή. Είναι ο άνθρωπος της ταπεινώσεως και της βαθειάς μετα­νοίας. Είναι ο αγωνιστής κατά της αμαρτίας και ο άν­θρωπος των πολλών δακρύων.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Εργασία



Εργασία Ένα περίεργο σπίτι από Γρηγόρη Κ.

 
 Αυτό το σπίτι βρίσκεται μέσα στα βράχια, είναι σε μια απομονωμένη περιοχή με δύσκολη πρόσβαση. Έχει πρόσβαση μόνο από ένα μικρό σοκάκι.
Έχει 2 μεγάλα υ/δ και άλλο ένα μικρότερο που είναι κτισμένο μέσα βράχο. Είναι κατασκευασμένο  από πέτρα και μπετόν, είναι προσαρμοσμένο στον περιβάλλοντα χώρο. Η αρχιτεκτονική του αποτελεί ένα συνδυασμό μεταξύ παραδοσιακού μοντέρνου στοιχείου. Έχει όλες τις ανέσεις για να ζήσει ο άνθρωπος.
Πλεονεκτήματα
Μειονεκτήματα
Αυτόνομο
Δύσκολη πρόσβαση
οικολογικό
Απομακρυσμένο από την πόλη
Χρήση ηλιακής ενέργειας
Μακριά από θορύβους



Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ ΑΠΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ

Ο Δαβίδ[1] αποτελεί εξέχουσα Βιβλική προσωπικότητα. Υπήρξε ποιμένας, μουσικός, ποιητής, στρατιωτικός διοικητής, προφήτης και βασιλιάς. Το όνομά του (στα Εβρ. דָּוִד‎) σημαίνει «Αγαπητός». Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά μετά τον Σαούλ Βασιλιάς της Ιουδαϊκής δυναστείας στην Ιερουσαλήμ που βασίλευσε για 40 χρόνια πιθανώς από το 1033/1077 π.Χ. ως το 993/1037 π.Χ.



Τα πρώτα χρόνια της ζωής του

 


Ο προφήτης Δαβίδ παίζει λύρα.

Διαιρετότητα


Κοσμάς ο Αιτωλός από Γρηγόρη Κ.

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός (1714 - 1779), γνωστός και ως Πατροκοσμάς, ήταν Ελληνορθόδοξος μοναχός. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Κώνστας, ενώ το επώνυμό του παραμένει άγνωστο.  Το 1961 ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίαςκαι εορτάζεται στις 24 Αυγούστου.
Γεννήθηκε στην Αιτωλία και όπως αναφέρει ο ίδιος αόριστα "Η πατρίδα μου είναι Ελλάδα από το Απόκουρον". Κατά τον βιογράφο και σύγχρονό του Νικόδημο Αγιορείτη γεννήθηκε στο χωριό Μέγα Δένδρο Απόκουρου κοντά στο Θέρμο ενώ κάποιοι μελετητές θεωρούν πιθανό το γειτονικό Ταξιάρχη. Ο πιθανός χρόνος γέννησής του είναι το 1714 διότι ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πως πέθανε σε ηλικία 65 ετών. Οι Παπακυριακού και Κώνστας την τοποθετούν στα 1700-1707. Πιστεύεται από χριστιανούς ότι διέθετε προφητικές και θαυματουργικές ικανότητες. Το κοσμικό του όνομα ήταν Κώνστας. 
Μαθήτευσε στα διδασκαλεία της Παρνασσίδας και της Ναυπακτίας πλάι σε ονομαστούς ιεροδιδασκάλους: τα στοιχειώδη γράμματα τα έμαθε από τον ιεροδιάκονο Γεράσιμο Λύτσικα, ενώ γύρω στα είκοσι, τα γραμματικά, δηλαδή την εγκύκλιο παιδεία την έλαβε από τον ιεροδιάκονο Ανανια, ενώ δίδασκε συγχρόνως και ωςυποδιδάσκαλος Το 1749 πήγε στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους (χερσόνησος του Άθω), όπου έκανε σπουδές ανωτέρου επιπέδου στη θεολογία και τηφιλοσοφία. Εκεί υπήρξε μοναχός για δύο περίπου χρόνια στη μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους.
Στα 1759 εγκατέλειψε το μοναστήρι και με εντολή του Πατριάρχη Σεραφείμ ξεκίνησε τις περιοδείες του στη Δυτική και Βόρεια Ελλάδα και την Ήπειρο προκειμένου να αντιμετωπίσει τον αυξανόμενο τότε εξισλαμισμό των Χριστιανών. Παρακινούσε με θέρμη τους Ορθοδόξους Χριστιανούς να ιδρύσουν σχολεία που θα διδάσκουν την ορθοδοξία. Το σχολείο αντιμετωπίζεται από τον Κοσμά σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την προώθηση της ορθοδοξίας και η εκπαίδευση σαν ένα εργαλείο κατήχησης στην ορθοδοξία. Εκτός από τη σημασία της Ελληνικής γλώσσας αναφέρεται συχνά και στο "ποθούμενο" που ήταν η απελευθέρωση του γένους. Η αποδοχή του κηρύγματός του συνδέεται με την αναβίωση των χιλιαστικών δοξασιών στα μέσα του 18ου αιώνα.Ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι η απόλυτη αφιλοχρηματία. Έλεγε επί λέξει: «Δεν έχω άλλο ράσο από αυτό που φορώ».

Μέσα σε 16 χρόνια ίδρυσε περίπου 200 σχολεία. Στις Διδαχές του παρότρυνε τους γονείς να σπουδάζουν τα παιδιά τους Ελληνικά, τα οποία είναι η «γλώσσα της Εκκλησίας».

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Η εργασία μου

Το όνομα του δρόμου της γειτονιάς μου  Γρηγόρης Κ.

Το όνομα του δρόμου της γειτονιάς μου είναι Φιλικής Εταιρίας από την μυστική οργάνωση, της Επανάστασης του 1821 .



Η Φιλική Εταιρεία ήταν η σημαντικότερη από τις μυστικές οργανώσεις που σχηματίστηκαν για την προετοιμασία επανάστασης για την απελευθέρωση των Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ιδρύθηκε το 1814 στηνΟδησσό, και σύμφωνα από τους παλαιότερους ιστορικούς, από τον Εμμανουήλ Ξάνθο, το Νικόλαο ΣκουφάΑθανάσιο Τσακάλωφ. Τέταρτο μέλος της, μυήθηκε ο Αντώνιος Κομιζόπουλος από τη Φιλιππούπολη. Επίσης από τα πρώτα μέλη που μυήθηκαν ήταν και ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος (και μάλιστα κατά ορισμένες πηγές συνιδρυτής, πριν τον Ξάνθο που μυήθηκε αργότερα). Οι Φιλικοί αφού μυούνταν στην Εταιρεία έδιναν όρκο πίστης και επικοινωνούσαν με κώδικες, ψευδώνυμα και συνθηματικές λέξεις. «Ο μυστικός χαρακτήρας της εξηγεί εν μέρει τον περιορισμένο και αμφίσημο χαρακτήρα των τεκμηρίων που άφησε πίσω της.»