Ποιήματα για την θάλασσα(Στεφανία)

ΑΝ ΗΤΑΝ
 Νίκος Πενταράς

Το Φως χορεύει στον αφρό
λευκό πανί στο πέλαγος
μετάξι στον αγέρα
μέσα σ’ ανήλιαγη σπηλιά
η Μέδουσα παραμονεύει.
 
Πήρα τ’ αδράχτι
- κειμήλιο της γιαγιάς μου
της ξακουστής υφάντρας-
ν’ αδράξω το μετάξι
μ’ αδέξιος σαν ήμουνα
μου ξέφυγε απ’ τα χέρια
και πήγε ίσια στο βυθό.
Για χρόνια τώρα ψάχνω
στα φύκια και στην άμμο
ρωτώ τα ψάρια της σιωπής
ίσως αυτά με βοηθήσουν
μα κάνουν ελιγμό και μ’ αποφεύγουν
και τότες απελπίζομαι
βγαίνω ξανά στην επιφάνεια
ξαπλώνω μπρούμυτα
σε βράχο κυματοδαρμένο
και κλαίω μ’ αναφιλητά.
 
Το κύμα παίρνει το «γιατί»
από τα μάτια μου τα κόκκινα
το στροβιλίζει και μετά
με βία τ’ αμολά στα βράχια
κι εκείνο θρυμματίζεται
κι αντιλαλεί στ’ ακροθαλάσσια.
 
Αν ήταν, συλλογίζομαι, τουλάχιστο,
ένα χελιδονόψαρο,
αν ήταν κι άρπαζε ένα θρύψαλο
ίσως να μ’ οδηγούσε
να βρω τ’ αδράχτι της γιαγιάς,
γιατί γνωρίζουν τα χελιδονόψαρα
τα κατατόπια του βυθού
μα προπαντός γνωρίζουν ακριβώς
σε ποια γωνιά παραμονεύει η Μέδουσα.


Αγκάλιασμα
Κωνσταντίνος Β. Σβεντζούρης

Η θάλασσα μπροστά
χρώμα στα μάτια
τα πόδια ακίνητα
ρίζες στη γη
κι όλο
το μπλε του κόσμου
εντός μου
άσπιλο
βουβό
αεικίνητο.
Σ΄αγκάλιασα,
τα χέρια μου
στιγμή κι αιωνιότητα
λίκνο του χρόνου
αέρινο
όταν δειλά
έγειρες το κεφάλι
κει που ενώνονταν
φως και νερό
στο στέρνο,
ένιωσες ασφαλής
αθέατη στα βλέμματα
κι έλαμπες γυμνή
σαν ηλιαχτίδα
που ονειρεύτηκε
όνειρα λευκά.
Ώρα πολλή κοιμήθηκες
στο μέρος της καρδιάς
και ανασαίνοντας
βαθιά το σώμα
στο δέρμα
φύτεψες
ένα χαμόγελο...

ΝΑΥΤΙΚΟΣ

Πάψε να μιλάς για θάλασσα, μιλά μόνο για τη γη.

χρόνια κουβαλώ αίμα αλάτι, από την θάλασσα πηγή.... 

ξέρω για δράκοντες, για κύματα βουνά. 

της σκάλισα, με νύχια όνειρα παλιά.

τολμώ να πλέω, λόγια μαγικά της λέω. 

Με την τέχνη μου τη μαγεύω 

δεν θέλω δόξες, στεφάνια. 

έχω του ήλιου ακτίνες, έχω θαλασσινά νερά. 

Έχω άνεμο γλυκομίλητο...

εγώ, μόνο για θάλασσα θα σου μιλώ.

Γιατί την πλανεύτρα την έχω μόνο εγώ