Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω !

"Κύριε, δεν έχω άνθρωπο!"

Κυριακή "του παραλύτου" αύριο. Θυμόμαστε την περικοπή με τον παράλυτο που συναντά τον Χριστό και του φωνάζει:

«Άνθρωπον ουκ έχω…» 

 Το πρόβλημα που βασανίζει τον «παραλυτικό» της Βηθεσδά δεν είναι τόσο η αναπηρία, όσο η μοναξιά.

 

 

Πικρό βγαίνει τό παράπονο ἀπό τά χείλη τοῦ παραλύτου. 
"Κύριε, βρίσκομαι κατάκειτος ἐδῶ τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Προσπαθῶ νά μπῶ στά νερά τῆς δεξαμενῆς γιά νά θεραπευθῶ, μά δέν τά καταφέρνω. Πάντοτε προλαβαίνει ἄλλος κι᾿ ἐγώ ἐξακολουθῶ νά παραμένω ἀνίατος. Μέ τόν τρόπο μου φωνάζω, ζητάω βοήθεια, ἀλλά κανείς δέν μέ ἀκούει, κανείς δέν μέ προσέχει. Οἱ φωνές μου καί ἡ κάθε μου προσπάθεια πέφτουν στό κενό".

  Ζοῦσε διπλό δράμα, τήν ἀρρώστια καί τήν περιφρόνηση, τήν ἐγκατάλειψη τοῦ κόσμου. 
Δέν εἶχε συγγενεῖς; δέν εἶχε φίλους, γνωστούς, γείτονες; Κάτι θά εἶχε. Ὅλοι ὅμως τόν ξέχασαν. Γι᾿ αὐτό εἶπε στόν Ἰησοῦ,  "Κύριε, δέν ἔχω κανέναν νά μέ βοηθήσει".

 Αὐτό εἶναι τό δράμα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Τό μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ καιροῦ μας. Νά φωνάζεις καί ἡ φωνή σου, ὁ σπαραγμός σου νά μή φτάνει στά αὐτιάκανενός, ἀλλά νά πέφτει στό κενό.

Σήμερα ἔχουμε τά τελειότερα μέσα ἐπικοινωνίας. Μικρόφωνα, μεγάφωνα, τηλέφωνα, ἀσυρμάτους, ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές καί τόσα ἄλλα. Ζοῦμε σέ πόλεις πολυάνθρωπες. Πετύχαμε καταπληκτικές ἐπιστημονικές προόδους. Ἔχουμε τόσα πολλά μέσα στήν διάθεσή μας, πού πρίν ἀπό λίγο καιρό  μᾶς ἦταν ἀδιανόητα. Τόσες πολλές εὐκολίες καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀβοήθητος. Ὁ καθένας ζεῖ  μόνο γιά τόν ἑαυτό του.
Ὁ καθένας κοιτάζει νά βολευτεῖ ὁ ἴδιος, χωρίς νά ἐνδιαφέρεται γιά τόν ἄλλο.

περισσότερα...

του παραλύτου