"Σκέψεις στην επέτειο του Πολυτεχνείου"

"Σκέψεις στην επέτειο του Πολυτεχνείου"

Κάθε εθνική γιορτή έχει τα δικά της ιδιαίτερα μηνύματα. Σε όλες όμως τις εθνικές γιορτές και επετείους, το κοινό μήνυμα είναι ένα:

ΑΓΩΝΑΣ!

Αγώνας, αντίσταση στον εχθρό που μας  πολεμά . Είτε εξωτερικό εχθρό, είτε εχθρό εσωτερικό. Αγώνας ακόμα και ενάντια στον ίδιο τον κακό εαυτό μας. Κι αυτός είναι ο δυσκολότερος και πιο αιματηρός αγώνας.

Σε έναν αγώνα ο καθένας έχει το δικό του μετερίζι, το δικό του, προσωπικό μέτωπο του αγώνα.

Θυμηθείτε το ΄40.

Άλλοι πολεμούσαν, άλλοι κουβαλούσαν εφόδια, άλλοι περιποιούνταν τους τραυματίες. Άλλοι έπλεκαν και συγκέντρωναν ρούχα ή τρόφιμα.

Στο Πολυτεχνείο. Άλλοι ήταν μέσα, στα κάγκελα. Άλλοι αγωνίζονταν απ΄έξω. Άλλοι στο σταθμό, άλλος έτσι εδώ, άλλος αλλιώς εκεί.

Σ΄έναν αγώνα όλοι χρειάζονται. Και αν δεν βοηθήσουν όλοι, νίκη δεν έρχεται.

Νίκες δεν γίνονται μόνο με τους πολεμιστές.  

Και ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ.

Άλλοτε ο αγώνας είναι για τον τόπο, για τη γη μας, άλλοτε όμως είναι αγώνας για δικαιώματα, αξίες, ιδανικά.

Αγώνας για ελευθερία, για δημοκρατία, για ισότητα και αξιοκρατία.

Γι αυτό ο αγώνας για μας τους Έλληνες, έχει μόνο αρχή, και δεν έχει ποτέ τέλος.

Αν σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, αν επαναπαυθούμε, χαθήκαμε.

Τότε έρχεται η κρίση. Έρχεται ο εχθρός και σε πιάνει στον ύπνο.

Σαν τους Τρώες, όταν πίστεψαν ότι τελείωσε ο πόλεμος στην Τροία, όταν πίστεψαν ότι νίκησαν και έφεραν τον Δούρειο Ίππο στην πόλη τους.
 Σκεφτείτε λίγο την αντιπαραβολή και βγάλτε συμπεράσματα.

Στη θάλασσα όσο κολυμπάει κανείς είναι ζωντανός και μένει στην επιφάνεια.

Αν σταματήσει να κολυμπά, θα βουλιάξει στον πάτο. Και η ζωή είναι θάλασσα. Και η ζωή είναι αγώνας

Το δικό μου μήνυμα λοιπόν στην επέτειο αυτή του Πολυτεχνείου είναι ΑΓΩΝΑΣ.

Αγώνας συνεχής, αγώνας χωρίς τέλος. Για να κρατάμε ότι ιδανικό με αίμα κερδίσαμε και για να μπορούμε κάθε φορά να σηκωνόμαστε και "λίγο ψηλότερα".

Από το "Πνευματικό εμβατήριο",  Άγγελος Σικελιανός

...νὰ ποὺ ἡ ψυχή μου ἐσκλήρυνεν,

ἐσκλήρυνε καὶ μπαίνει ἀκέρια πιὰ μέσα στὴ λάσπη

καὶ μέσ᾿ τὸ αἷμα Σου, νὰ πλάσῃ τὴ νέα καρδιὰ

ποὺ χρειάζεται στὸ νιό Σου ἀγώνα, Ἑλλάδα.

Τὴ νέα καρδιὰ ποὺ κιόλας ἔκλεισα στὰ στήθη

καὶ κράζω σήμερα μ᾿ αὐτὴ πρὸς τοὺς συντρόφους ὅλους.

Ὀμπρὸς βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα,

ὀμπρός, βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο.

Τί, Ἰδέτε· ἐκόλλησεν ἡ ρόδα του βαθειὰ στὴ λάσπη,

κι ἄ, ἰδέτε χώθηκε τ᾿ ἀξόνι του βαθειὰ μέσ᾿ τὸ αἷμα.

Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος,

σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη,

σπρῶχτε μὲ στῆθος καὶ μὲ γόνα νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὸ γαῖμα.

Δέστε, ἀκουμπᾶμε ἀπάνω τοῦ ὁμοαίματοι ἀδελφοί του.

Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του,

ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου.

"Σκέψεις στην επέτειο του Πολυτεχνείου".

Κωστής Δημητρακόπουλος, 16 Νοεμβρίου 2018