"Τα παιδιά του παραδείσου" (Bacheha-Ye aseman ο
πρωτότυπος τίτλος) είναι μία σπουδαία ταινία από το μακρινό Ιράν, του
πολύ σημαντικού σκηνοθέτη, Ματζίντ Ματζιντί (Majid Majidi).
Μια εκ των έσω ματιά για τα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν τις χώρες
του τρίτου κόσμου. Το ιδιαίτερα δύσκολο παρών που βιώνουν οι χώρες αυτές
και οι κάτοικοι τους, αλλά και το ακόμη πιο δυσοίωνο μέλλον, όπως αυτό
προβλέπεται αν δεν αλλάξει κάτι, θεαματικά προς το καλύτερο.
Ο μέσος θεατής, ο ανυποψίαστος περί των συνθηκών που επικρατούν σήμερα σε χώρες όπως το Ιράν, δε μπορεί παρά να συγκινηθεί αλλά και να προβληματιστεί έντονα γύρω από το τί συμβαίνει λίγο πιο πέρα από την ευημερία της Δύσης.
Ο Ιρανός σκηνοθέτης κινηματογραφεί με ρεαλισμό (τα στοιχεία νεορεαλισμού θυμίζουν έντονα τον "Κλέφτη ποδηλάτων" του Ντε Σίκα), παραθέτοντας μια ευαίσθητη και ανθρώπινη ματιά πάνω στα προβλήματα που βιώνει η χώρα του.
Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, ο 9χρονος Αλί (Μοχάμεντ Αμίρ Ναντζί) και η μικρότερη αδελφή του, Ζόρα (Αμίρ Φαρόκ Χασεμιαν), είναι αρκετά συμπαθείς και κερδίζουν και αυτοί την τρυφερή και συγκινητική προσέγγιση από τον θεατή. Άλλωστε η ταινία παρουσιάζει δυναμικά τα παιδιά, σε αντίθεση με τους ενήλικες. Και το κάνει, επειδή είναι μία ταινία για τα παιδιά. Αυτά αγκαλιάζει ο σκηνοθέτης, πάνω σε αυτά ρίχνει όλη την ανθρώπινη ματιά του. Και φυσικά αποσπά τρομερές ερμηνείες από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Μεγάλο τρικ κάνει εδώ ο Ιρανός, με το οποίο "εκμαιεύει" τις δυνατές ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών που διαθέτουν αφοπλιστική αθωότητα.
Σεκάνς ανθολογίας αποτελεί ο αγώνας δρόμου των παιδιών στο πάρκο, στο τέλος αυτού του πανέμορφου, λιτού, ανθρώπινου φιλμ, που κλείνει επιδεικτικά το μάτι σε πολλές υψηλού μπάτζετ, χολυγουντιανές ταινίες, που βασίζονται σε φθηνούς εντυπωσιασμούς και τεχνητούς εφησυχασμούς.
Ένα καταπληκτικό φιλμ, διάρκειας μόλις 87΄, που έφτασε να προταθεί για Oscar καλύτερης ξένης ταινίας (για πρώτη φορά ταινία από το Ιράν κερδίζει τέτοια υποψηφιότητα) για να το χάσει τελικά από τον Μπενίνι και το "Η Ζωή είναι Ωραία".
Κέρδισε ωστόσο το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ.
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ:
1997, AFI FEST, υποψηφιότητα για Grand Jury Prize.
1997, FAJR FILM FESTIVAL, βραβείο Best Film.
1997, LUCAS INTERNATIONAL FESTIVAL OF FILMS FOR CHILDREN, βραβείο Children’s Section.
1997, MONTREAL WORLD FILM FESTIVAL, βραβεία FIPRESCI, Grand Prix, Prize of the Jury, Public Prize, μεταξύ άλλων πολλών..
1999, ACADEMY AWARDS, USA, υποψηφιότητα για OSCAR Best Foreign Language Film.
ΥΠΟΘΕΣΗ:
Ο εννιάχρονος Αλί, επιστρέφοντας από τον τσαγκάρη, χάνει τα παπούτσια της μικρής αδελφής του Ζόρα, στο δρόμο. Η οικογένειά του είναι φτωχή και δεν υπάρχουν χρήματα για άλλο ζευγάρι. Η δυσκολία που παρουσιάζεται είναι το πώς θα πηγαίνει τώρα η Ζόρα στο σχολείο και μάλιστα χωρίς να το μάθουν οι γονείς τους. Τα παιδιά αποφασίζουν να μοιραστούν τα φθαρμένα αθλητικά παπούτσια του Αλί, καθώς το πρόγραμμά τους είναι αντίστροφο. Το πρωί τα φορά η Ζόρα και το μεσημέρι, όσο πιο γρήγορα μπορεί, συναντά τον αδελφό της σε ένα συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής. Τα παπούτσια αλλάζουν κάτοχο και ο Αλί ξεκινά τρέχοντας να προλάβει την τάξη του. Και έτσι όμως το πρόβλημα δεν λύνεται. Για την μικρότερη κατά δύο χρόνια Ζόρα, τα παπούτσια είναι μεγάλα και πλέουν στα πόδια της. Ο αδελφός της από την άλλη πλευρά συνήθως φτάνει καθυστερημένος στο μάθημα και αντιμετωπίζει τις επιπλήξεις του διευθυντή. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο Αλί μαθαίνει πως πρόκειται να γίνει αγώνας δρόμου στον οποίο συμμετέχουν μαθητές. Το τρίτο έπαθλο είναι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Ο Αλί αποφασίζει να λάβει μέρος, για να το κερδίσει αλλά θα προσπαθήσει να μη βγει πρώτος ή δεύτερος, αλλά τρίτος.…….
Ο μέσος θεατής, ο ανυποψίαστος περί των συνθηκών που επικρατούν σήμερα σε χώρες όπως το Ιράν, δε μπορεί παρά να συγκινηθεί αλλά και να προβληματιστεί έντονα γύρω από το τί συμβαίνει λίγο πιο πέρα από την ευημερία της Δύσης.
Ο Ιρανός σκηνοθέτης κινηματογραφεί με ρεαλισμό (τα στοιχεία νεορεαλισμού θυμίζουν έντονα τον "Κλέφτη ποδηλάτων" του Ντε Σίκα), παραθέτοντας μια ευαίσθητη και ανθρώπινη ματιά πάνω στα προβλήματα που βιώνει η χώρα του.
Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, ο 9χρονος Αλί (Μοχάμεντ Αμίρ Ναντζί) και η μικρότερη αδελφή του, Ζόρα (Αμίρ Φαρόκ Χασεμιαν), είναι αρκετά συμπαθείς και κερδίζουν και αυτοί την τρυφερή και συγκινητική προσέγγιση από τον θεατή. Άλλωστε η ταινία παρουσιάζει δυναμικά τα παιδιά, σε αντίθεση με τους ενήλικες. Και το κάνει, επειδή είναι μία ταινία για τα παιδιά. Αυτά αγκαλιάζει ο σκηνοθέτης, πάνω σε αυτά ρίχνει όλη την ανθρώπινη ματιά του. Και φυσικά αποσπά τρομερές ερμηνείες από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Μεγάλο τρικ κάνει εδώ ο Ιρανός, με το οποίο "εκμαιεύει" τις δυνατές ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών που διαθέτουν αφοπλιστική αθωότητα.
Σεκάνς ανθολογίας αποτελεί ο αγώνας δρόμου των παιδιών στο πάρκο, στο τέλος αυτού του πανέμορφου, λιτού, ανθρώπινου φιλμ, που κλείνει επιδεικτικά το μάτι σε πολλές υψηλού μπάτζετ, χολυγουντιανές ταινίες, που βασίζονται σε φθηνούς εντυπωσιασμούς και τεχνητούς εφησυχασμούς.
Ένα καταπληκτικό φιλμ, διάρκειας μόλις 87΄, που έφτασε να προταθεί για Oscar καλύτερης ξένης ταινίας (για πρώτη φορά ταινία από το Ιράν κερδίζει τέτοια υποψηφιότητα) για να το χάσει τελικά από τον Μπενίνι και το "Η Ζωή είναι Ωραία".
Κέρδισε ωστόσο το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ.
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ:
1997, AFI FEST, υποψηφιότητα για Grand Jury Prize.
1997, FAJR FILM FESTIVAL, βραβείο Best Film.
1997, LUCAS INTERNATIONAL FESTIVAL OF FILMS FOR CHILDREN, βραβείο Children’s Section.
1997, MONTREAL WORLD FILM FESTIVAL, βραβεία FIPRESCI, Grand Prix, Prize of the Jury, Public Prize, μεταξύ άλλων πολλών..
1999, ACADEMY AWARDS, USA, υποψηφιότητα για OSCAR Best Foreign Language Film.
ΥΠΟΘΕΣΗ:
Ο εννιάχρονος Αλί, επιστρέφοντας από τον τσαγκάρη, χάνει τα παπούτσια της μικρής αδελφής του Ζόρα, στο δρόμο. Η οικογένειά του είναι φτωχή και δεν υπάρχουν χρήματα για άλλο ζευγάρι. Η δυσκολία που παρουσιάζεται είναι το πώς θα πηγαίνει τώρα η Ζόρα στο σχολείο και μάλιστα χωρίς να το μάθουν οι γονείς τους. Τα παιδιά αποφασίζουν να μοιραστούν τα φθαρμένα αθλητικά παπούτσια του Αλί, καθώς το πρόγραμμά τους είναι αντίστροφο. Το πρωί τα φορά η Ζόρα και το μεσημέρι, όσο πιο γρήγορα μπορεί, συναντά τον αδελφό της σε ένα συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής. Τα παπούτσια αλλάζουν κάτοχο και ο Αλί ξεκινά τρέχοντας να προλάβει την τάξη του. Και έτσι όμως το πρόβλημα δεν λύνεται. Για την μικρότερη κατά δύο χρόνια Ζόρα, τα παπούτσια είναι μεγάλα και πλέουν στα πόδια της. Ο αδελφός της από την άλλη πλευρά συνήθως φτάνει καθυστερημένος στο μάθημα και αντιμετωπίζει τις επιπλήξεις του διευθυντή. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο Αλί μαθαίνει πως πρόκειται να γίνει αγώνας δρόμου στον οποίο συμμετέχουν μαθητές. Το τρίτο έπαθλο είναι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Ο Αλί αποφασίζει να λάβει μέρος, για να το κερδίσει αλλά θα προσπαθήσει να μη βγει πρώτος ή δεύτερος, αλλά τρίτος.…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου